مقایسه سطح سرمی ماتریکس گاما کربوکسی گلوتامات پروتئین (mgp) با استئوپروتگرین (opg) ارتباط آنها با شدت بیماری در بیماران زن مبتلا به آرتریت روماتوئید

سابقه و هدف: آترواسکلروزیس و بیماری های ناشی از کلسیفیکاسیون عروقی یکی از علل عمده مرگ و میر در بیماران با آرتریت روماتوئید (ra) می باشد. هر چند مطالعات متعددی دراین خصوص صورت گرفته اما نتایج زیادی در مورد اثرات این فاکتورها بروی بیومارکرهای استخوان و ارتباط آنها با کلسیفیکاسیون عروقی در دسترس نیست. هدف از این مطالعه مقایسه سطوح سرمی ماتریکس gla پروتئین (mgp) و استئوپروتگرین opg) ( و ارتباط آنها با شدت فعالیت بیماری(das28) در زنان مبتلا به آرتریت روماتوئید می باشد.  مواد و روش ها: 45 بیمار زن، مبتلا به آرتریت روماتوئید و نیز 45 زن سالم که از نظر سن و جنس با بیماران همسان بودند بعنوان گروه کنترل انتخاب شدند. مقادیر سرمی ماتریکس gla پروتئین (mgp) واستئوپروتگرین (opg) به روش الایزا و مقادیر سرمی پروتئین فاز حاد با حساسیت بالا (hs-crp) نیز به روش توربیدومتری اندازه گیری شد. یافته ها: نتایج حاکی از افزایش معنی داری در سطح سرمی opg و hs-crp در گروه بیماران نسبت به گروه کنترل می باشد. تفاوت معنی داری در مقدار سطح سرمی mgp بیماران نسبت به گروه کنترل مشاهده نشد. همبستگی مثبت معنی داری بین hs-crp و مقادیر سرعت رسوب گلبولهای قرمز (esr) و نیز همبستگی مثبت معنی داری بین hs-crp و مقادیر درجه فعالیت بیماری (das28) و همچنین همبستگی مثبت معنی داری بین esr و مقادیر (das28) درگروه بیماران مشاهده گردید. نتیجه گیری: چنین استنتاج می شود که احتمالا افزایش opg می تواند پاسخ های التهابی به واسطه کاهش مقادیر سیتوکاینها در زنان مبتلا به آرتریت روماتوئید را کاهش داده و از تخریب استخوان محافظت کند و همچنین کاهش mgp نیز می تواند منجر به کلسیفیکاسیون عروقی در این بیماران شده و در نتیجه به دیواره عروق آسیب برساند.